DUSZA WYNAGRADZAJĄCA

Święta Maria, zwana Magdaleną, pochodziła z Magdali (dzisiejszy Migdal w Izraelu) leżącej nad Jeziorem Galilejskim. Pierwszy raz wspomina o niej w Ewangelii św. Łukasz: „A było z Nim Dwunastu oraz kilka kobiet, które uwolnił od złych duchów i od słabości: Maria, zwana Magdaleną, którą opuściło siedem złych duchów; Joanna, żona Chuzy, zarządcy u Heroda; Zuzanna i wiele innych, które im usługiwały ze swego mienia” (Łk 8,1–3). Wiadomo zatem, że Maria Magdalena należała do grona uczniów Jezusa, została przez Niego uzdrowiona i prawdopodobnie była kobietą majętną. Pozostali ewangeliści wspominają Marię z Magdali dopiero pod koniec swoich ksiąg, podkreślając jej obecność podczas ukrzyżowania i śmierci Jezusa Chrystusa. Wraz z Najświętszą Maryją Panną i św. Janem Apostołem stała ona u stóp krzyża i była świadkiem przebicia Bożego Serca. Należała zatem do „pierwszej straży honorowej”, która jest wzorem do naśladowania dla członków Arcybractwa. Na Kalwarii święta dzieliła z Jezusem Jego cierpienie i w ten sposób stała się duszą wynagradzającą.

Wszyscy czterej ewangeliści zgodnie wskazują św. Marię Magdalenę jako osobę, która pierwsza dotarła do grobu Jezusa w poranek po zakończeniu Paschy, ponadto św. Marek i św. Jan piszą, że to jej ukazał się zmartwychwstały Chrystus. Według św. Jana Maria Magdalena przekazała wieść o pustym grobie apostołom, lecz gdy uczniowie przybyli na miejsce, sama nie weszła do środka. Na zewnątrz spotkała Jezusa, którego na początku wzięła za ogrodnika. Rozpoznała w Nim Mistrza dopiero, gdy zwrócił się do niej po imieniu. Chrystus zapowiedział jej swoje rychłe wniebowstąpienie i poprosił, by przekazała tę radosną nowinę Jego uczniom. Dlatego też Maria Magdalena nazywana jest często „apostołką apostołów”.

Tradycja chrześcijańska przez pewien czas utożsamiała św. Marię Magdalenę z innymi kobietami wspominanymi w Ewangeliach: Marią z Betanii, siostrą Łazarza i Marty, oraz jawnogrzesznicą, która obmyła nogi Jezusa wonnymi olejkami (Łk 7,36–50). Dlatego Maria Magdalena często przedstawiana jest w malarstwie jako nawrócona pokutnica, namaszczająca stopy Zbawiciela. Współcześni bibliści wykazują, że te trzy kobiety to różne osoby, które nie miały ze sobą żadnego związku, ale zwyczaj przedstawiania św. Marii Magdaleny jako duszy pokutującej pozostał. W tym ujęciu podkreśla się jej skruchę, skłonność do poświęceń, oddanie i ogromną miłość, jaką żywiła do Jezusa, który uzdrowił ją i oczyścił z grzechu.

Losy Marii Magdaleny po zmartwychwstaniu Chrystusa znamy jedynie z przekazów ustnych. Według jednej z legend prowansalskich Maria (utożsamiana z Marią z Betanii) została uwięziona wraz z Łazarzem, Martą oraz innymi wyznawcami Chrystusa i wysłana na pełne morze na okręcie pozbawionym żagli i steru. Nie utonęła jednak, ale przydryfowała do wybrzeży dzisiejszej Francji i przez trzydzieści lat żyła w jaskini w La Saint Baume jako pustelnica i pokutnica. Obecnie w bazylice w Saint-Maximin-la-Sainte-Baume znajduje się alabastrowy grób św. Marii Magdaleny. Według dużo bardziej prawdopodobnej wersji święta mieszkała w Efezie i tam zmarła. Gdy w IX wieku miasto zajęli Turcy, relikwie św. Marii Magdaleny zostały przeniesione do Konstantynopola, skąd w XIII wieku zabrali je krzyżowcy i umieścili w Vézelay we Francji, gdzie są czczone do dziś.

Kult św. Marii Magdaleny jest niezwykle żywy zarówno w Kościele Zachodnim, jak i Wschodnim, gdzie ukazuje się ją głównie jako świadka zmartwychwstania oraz pierwszą głosicielkę Dobrej Nowiny. W 2016 roku watykańska Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów wydała poświęcony świętej dekret Apostołka apostołów i podniosła obchód liturgicznego wspomnienia Marii Magdaleny do rangi święta. W dokumencie zwrócono przede wszystkim uwagę na znaczenie świętej w ukazywaniu godności kobiet i ich roli w działalności ewangelizacyjnej Kościoła: „Wydaje się rzeczą słuszną, by również postać św. Marii Magdaleny jeszcze lepiej została wiernym ukazana. Ta bowiem niewiasta, znana ze swej miłości do Chrystusa i sama wielce przez Niego umiłowana, nazwana przez św. Grzegorza Wielkiego «świadkiem Bożego Miłosierdzia», może być dzisiaj przez wiernych uważana za wzór posługi kobiet w Kościele”.

Dla Straży Honorowej św. Maria Magdalena jest wzorem ze względu na wyjątkową miłość, jaką żywiła do Chrystusa. Ta miłość dała jej odwagę, by towarzyszyć Mu aż do końca, i zaprowadziła świętą aż na szczyt Golgoty. Za przykładem św. Marii Magdaleny członkowie Straży Honorowej stają u stóp krzyża i tak jak ona pocieszają Boskiego Zbawiciela i wynagradzają Jego Najświętszemu Sercu zniewagi oraz przepraszają za własne grzechy i grzechy innych ludzi. Święta Maria Magdalena uczy serdecznej skruchy, głębokiego żalu i postanowienia poprawy, ale też miłości i wdzięczności wobec Serca Jezusowego. Jest również wzorem dla wszystkich, którzy chcą zostać apostołami Bożego Serca, gdyż nie tylko głosiła radosną prawdę, że „widziała Pana”, ale także wszędzie dawała o niej świadectwo.