POŚWIĘCENIE SPRZED STU LAT

Kult Najświętszego Serca Pana Jezusa ukazuje nam ogrom miłości Boga, który dla nas i dla naszego zbawienia stał się człowiekiem i umarł na krzyżu, gdzie przebito Mu włócznią bok. Odpowiedzią na tę niepojętą i nieskończoną miłość powinno być odwzajemnienie się największą miłością, na jaką nas stać. Może ono przybrać postać poświęcenia się Bożemu Sercu, czyli dobrowolnego ofiarowania Mu siebie samych i wszystkiego, co posiadamy.

Idea oddania się Najświętszemu Sercu Pana Jezusa jest związana z objawieniami św. Małgorzaty Marii Alacoque, wizytki z Paray-le-Monial. Chrystus ukazał zakonnicy swoje spragnione ludzkiej miłości Serce i zażądał, by Mu się poświęciła. Święta oraz jej spowiednik św. Klaudiusz la Colombière jako pierwsi ofiarowali się Bożemu Sercu, ułożyli formuły zawierzenia i tym samym zapoczątkowali osobiste poświęcenie się Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. To jednak szybko przestało wystarczać, dlatego z biegiem czasu w Kościele zaczęto praktykować poświęcenie wspólnot, rodzin, narodów i krajów, aż wreszcie ofiarowano Sercu Zbawiciela cały rodzaj ludzki.

Polska po raz pierwszy została poświęcona Najświętszemu Sercu Pana Jezusa 27 lipca 1920 roku – w czasie szczególnym dla historii naszego kraju i całej Europy, trwała bowiem właśnie wojna polsko-bolszewicka. Wojska sowieckie zajmowały kolejne tereny i maszerowały na stolicę. Stało się jasne, że Ojczyzna, która zaledwie dwa lata wcześniej odzyskała niepodległość, znów jest zagrożona niewolą. Ta dramatyczna sytuacja spowodowała ogromną mobilizację Kościoła katolickiego. Episkopat Polski wzywał nie tylko do zbrojnej obrony Ojczyzny, ale zachęcał wiernych do gorliwej modlitwy, a szczególnie odmawiania Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa przed wystawionym Najświętszym Sakramentem, dokonywania aktów poświęcenia się Bożemu Sercu oraz odprawiania nocnych czuwań i procesji pokutnych.

Ponadto na początku lipca 1920 roku biskupi polscy wystosowali dwa listy. Pierwszy z nich skierowali do papieża Benedykta XV z prośbą o modlitwę za Polskę: „Ojcze Święty! Módl się, abyśmy nie ulegli i przy Bożej pomocy murem piersi własnych zasłonili świat przed grożącym niebezpieczeństwem”. Adresatem drugiego listu byli biskupi świata. Episkopat Polski zaapelował do międzynarodowej społeczności katolickiej: „Pokoju pragniemy i o pokój się modlimy i was dlatego, najczcigodniejsi bracia, o broń prosimy pokoju, jaką jest modlitwa. Prosimy was dzisiaj o szturm modłów do Boga za Polskę”.

Następnie 27 lipca 1920 roku biskupi, zebrani na Jasnej Górze pod przewodnictwem prymasa Polski kard. Edmunda Dalbora, poświęcili nasz naród i całą Ojczyznę Najświętszemu Sercu Pana Jezusa oraz ponownie obrali Matkę Bożą Królową Polski. Wyznając w pokorze, że kraj zasłużył na karę z powodu grzechów i niewdzięczności, prosili o ocalenie przez zasługi naszych patronów, męczenników i Najświętszej Maryi Panny. Błagali Pana Jezusa: „[…] przemień serca nasze na wzór Twojego Boskiego Serca; przemień nas potęgą łaski Twojej wszechmocnej, z obojętnych i letnich uczyń nas gorliwymi i gorącymi, z małodusznych mężnymi, i spraw, abyśmy już wszyscy odtąd trwali w wiernej służbie Twojej i nigdy Cię nie opuścili”. Ponadto biskupi przyrzekli, że będą szerzyć wśród wiernych (szczególnie w seminariach duchownych) nabożeństwo do Najświętszego Serca Pana Jezusa i zachęcać rodziny, aby Mu się poświęcały.

Polacy szukali zatem ratunku dla Ojczyzny w Bożym Sercu – a Ono ich nie zawiodło. Dzięki bitwie warszawskiej, która miała miejsce 15 sierpnia 1920 roku, zwanej „cudem nad Wisłą”, udało się odeprzeć „nawałę bolszewicką”. Gdy papież Benedykt XV usłyszał o zawierzeniu Polski Bożemu Sercu, napisał do Episkopatu: „Nic stosowniejszego nie mogliście podjąć celem naprawienia zła naszych czasów, jak ulegając zachętom papieskim, Ojczyznę Waszą poświęcić Najświętszemu Sercu Jezusowemu i Jego kult święty w narodzie rozszerzać coraz więcej i więcej. Zaiste, powzięliście zamiar najpożyteczniejszy, jak nigdy: cóż bowiem można wynaleźć zbawienniejszego w tym przewrocie wszechrzeczy, jak wzmożenie miłości Pana Jezusa, który stanowi obronę i mocną podstawę każdej Rzeczypospolitej […]”.