ŚWIĘTY JÓZEF – PRZYKŁAD DUSZY WEWNĘTRZNEJ

Dusze wewnętrzne to takie, które nie starają się pokazywać siebie na zewnątrz, ale żyją w zażyłości z Bogiem. Pozostają zjednoczone z Nim i znajdują w tym takie szczęście, jakiego nie mogłyby im zapewnić żadne dobra ziemskie! Właśnie taką postawę w całym swoim życiu prezentował św. Józef. Mimo wyróżnienia, jakim były nawiedzenia aniołów i obdarowanie go najważniejszymi Boskimi wiadomościami, zachował rolę, wyznaczoną mu przez Opatrzność, ukrywając wielkie rzeczy, które dokonywały się w jego domu. Przede wszystkim troszczył się o wypełnienie woli Bożej. Przybywając do Betlejem, uciekając z Egiptu czy pracując w Nazarecie, był zawsze zjednoczony z tą świętą wolą. Opinia innych nie była dla niego istotna.

Życie spędził w bliskiej relacji z Jezusem i Maryją. Nieustannie miał przed oczyma Te dwa zwierciadła doskonałości; w ten sposób każdego dnia czynił postępy w świętości. Widział pokorę swojej małżonki i naśladował ten akt uniżenia, krok po kroku zbliżając się do świętości. Wpatrywał się w dziewiczą czystość Maryi i podążał za jej wonią. W Dzieciątku Jezus obserwował tę samą czystość, której blask opromieniał Jego oblicze i rozjaśniał ludzkość.

Jednak świat nie rozumie piękna życia wewnętrznego. Wielu chrześcijan daje się pochłonąć przez dzieła zewnętrzne, zapomina o medytacji nad dziełami Bożymi, a ich pobożność jest jedynie powierzchowna. Szczęśliwe zatem są dusze prawdziwie wewnętrzne, noszące w sobie przedmiot swojej kontemplacji i miłości – dusze, które żyją w świecie, lecz nie przywiązują się do niego. Szczęśliwi kochający życie ukryte, którzy ukazują siebie samych tylko z obowiązku i których świętość jest widoczna w ustawicznej kontemplacji Boga. Święty Józef jest dyskretnym opiekunem Straży Honorowej, toteż dajmy się przeniknąć jego duchowi, módlmy się do niego i naśladujmy go!

                                                                             Siostra Maria od Najświętszego Serca Bernaud