ULEGŁOŚĆ – NIEMODNA CNOTA

Etymologia słowa „uległość” wskazuje, że jest to dobrowolne uniżanie się do sposobu postrzegania i woli drugiej osoby. Jest to rezygnowanie ze swoich praw na jej korzyść i dawanie świadectwa o wyrzeczeniu się samego siebie. Wszystko to wydaje się diametralnie sprzeczne z naszą naturą – często wyniosłą, dominującą i władczą. Chcielibyśmy rozkazywać innym, posłuszeństwo zaś wywołuje w nas niechęć i gniew. Czyż „ja chcę” nie kieruje całym naszym życiem, sposobem odnoszenia się na co dzień do innych, relacjami społecznymi, czyż nie jest osią, wokół której krąży nasza indywidualność? W tym kontekście lepiej rozumiemy wartość aktu uległości. Oczywiście, nie chodzi o to, by ulegać we wszystkim i w każdych okolicznościach, zwłaszcza gdy sumienie na to nie pozwala, lecz mowa o uległości rodzącej większą  miłość bliźniego, pokorę, serdeczność, ożywczy owoc rezygnacji z samego siebie i źródło pokoju.

Cnota uległości doskonale pasuje do ucznia Jezusa Chrystusa – zwłaszcza do członka Straży Honorowej. Każdy dzień dostarcza ku temu wielu okazji: jeden chce tego, zależy mu na tym miejscu, podtrzymuje swoje zdanie, woli tę, a nie inną, rzecz. Ustąpmy zatem, ulegnijmy, nawet gdy jest to wbrew naszej woli. W ten sposób unikniemy sporów, wzajemnych urazów i staniemy się sprawcami pokoju.

Człowiek o uległym usposobieniu jest prosty i miły, a jednocześnie wzrasta, doskonaląc się poprzez nieustanne rezygnowanie z samego siebie. Bóg obserwuje go i mu błogosławi. Na skutek swej łagodnej postawy zyskuje tyle dominującego wpływu na innych, ile zdoła wypracować sam w sobie; nagroda jest już w jego rękach.

Przede wszystkim jednak ćwicząc w sobie tę cnotę życzliwości wobec bliźnich i spełniając ich pragnienia, chciejmy być ulegli względem naszego Pana – Jezusa Chrystusa i w ten sposób naśladujmy Jego najłagodniejsze i najpokorniejsze Serce, które uniżyło się dla każdego z nas i to aż do śmierci na krzyżu.

Siostra Maria od Najświętszego Serca Bernaud