WSZYSTKO MIJA I NIC NIE MIJA...

To prawda, że przemijamy – w pośpiechu, nie zatrzymując się na ziemskim wygnaniu. Jesteśmy jedynie przechodniami, a gdy dotrzemy do kresu przemijania, powiedzą o nas, że jesteśmy zmarłymi. Wiara i rozum rzucają światło na tę prawdę – przychodzimy od Boga, przebywamy w drodze, by następnie powrócić do Zbawiciela. Jest to bezsprzeczne i nieuniknione.

Przemijamy… Dlaczego zatem tak mocno przywiązujemy się do życia ziemskiego, dlaczego w nim pokładamy nasze nadzieje, tak uporczywie szukamy w nim odpoczynku i szczęścia? Więcej mądrości mieli patriarchowie, którzy mieszkali w namiotach.

Przemijamy… Dobrze jest rozważać tę prawdę i być jej świadomym. Przechodzień jest obojętny na to, co go otacza, nie ekscytuje się nadmiernie, ani nie przejmuje zbytnio tym, kogo spotyka na drodze, marzy o celu swojej podróży. Wszystko dla niego jest przejściowe, ruchome i nietrwałe.

Życie ziemskie jest czasem zasiewu, musimy przejść przez nie, siejąc. Jakie będzie nasienie, takie będzie żniwo. Na ziemi jesteśmy siewcami, w wieczności zaś żniwiarzami – tak można podsumować naszą historię. Każdego dnia bądźmy przeniknięci myślą, że siejemy na wieczność. Jeśli przechodzę, rzucając dobre nasienie, służąc wiernie Bogu, dobrze wypełniając wszystkie obowiązki stanu, to znaczy, że zbiorę dobre ziarno, a Pan umieści je wraz ze mną w swoich wiecznych spichlerzach. Święty Franciszek Salezy powiedział: „Wszystko mija i nic nie mija; wszystko mija w czasie ziemskim, a nic nie mija w wieczności”.

Niech listopad będzie miesiącem wspominania naszych drogich zmarłych. Przeminęli, zabierając ze sobą pęk zasianych zasług. My również przeminiemy; starajmy się przemijać w sposób święty, abyśmy pewnego dnia wkroczyli do wiecznych przybytków.

                                                                                      s. Maria od Najświętszego Serca Bernaud