ZŁOŻYĆ OFIARĘ Z SIEBIE SAMEGO

Czerwiec to szczególny miesiąc dla czcicieli Serca Bożego, tym bardziej, że w bieżącym roku przypada 90. rocznica wydania encykliki Piusa XI Miserentissimus Redemptor. Z tego też powodu przypominamy fragment wspomnianego dokumentu, traktującego o  powszechnym obowiązku wynagradzania Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, zachęcając wszystkich do lektury tego tekstu, zwłaszcza w tym miesiącu.

„Wśród wielu dowodów nieskończonej dobroci naszego Odkupiciela istnieje jeden, który rzuca się w oczy ze szczególną siłą. Jest nim fakt, że gdy ostygła miłość wiernych, sama miłość Boga stała się przedmiotem szczególnego kultu, a bogactwa Jego dobroci zostały szeroko udostępnione w formie pobożności, poprzez którą oddaje się cześć Najświętszemu Sercu Jezusa. (...) Wśród wielu praktyk związanych z kultem Najświętszego Serca na specjalną uwagę zasługuje akt poświęcenia temuż Sercu siebie samych i wszystkiego, co posiadamy, a co stanowi dar odwiecznej miłości Boga. (...) Do wszystkich aktów, szczególnie zaś do bogatego w owoce poświęcenia się Najświętszemu Sercu, (...) dodać należy jeszcze jeden, chodzi tu mianowicie o obowiązek godnego zadośćuczynienia, albo, jak inaczej nazywają, wynagrodzenia Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Jeśli bowiem pierwszym i zasadniczym celem poświęcenia się temu Sercu ma być odwzajemnienie się Stwórcy miłością za miłość, to jest rzeczą oczywistą, że w wypadkach zaniedbania albo obrazy Miłości niestworzonej, należy się jej zadośćuczynienie, nazywane powszechnie obowiązkiem wynagrodzenia. (...) Chociaż jednak ponad miarę wzrosła nieprawość ludzka, to przecież, pod tchnieniem Ducha Świętego, wzrasta również liczba wiernych, zarówno mężczyzn, jak i kobiet, którzy ochoczo i z radością usiłują zadośćuczynić Bożemu Sercu za tyle wyrządzonych Mu zniewag, a nawet nie wahają się Chrystusowi złożyć ofiary z siebie samych. Każdy zresztą, kto rozważy z miłością i przejmie się do głębi tym, cośmy dotąd powiedzieli, będzie na pewno unikał nie tylko wszelkiego grzechu jako największego zła, ale powierzy się całkowicie woli Bożej, usiłując naprawić wyrządzoną Boskiemu Majestatowi zniewagę – poprzez nieustanną modlitwę, dobrowolnie podejmowane umartwienia, cierpliwie znoszone przykrości i całe wreszcie życie, przeniknięte bez reszty duchem pokuty”.